Ti hyre ne zemren time nga kjo dere ,

e dole po nga kjo dere

dhe tani traret e zemres sime kercasin

nga dhimbja e kujtimit tend...

photo source: www.flickr.com/photos/eni

Jetoj

Jetoj

Ne ditet e jetes sime erdhe ti
Gezueshem kendshem ,bukur
Dhe une se prita qe do isha e lumtur
Ne castet kur te njoha ty

E dija se jeta eshte e zymte
Ditet e saj po me rendonin shpirtin
Qielli i saj po e mbyste shpresen e fundit
Pa ditur se do vije ti

Ti i panjohuri i diteve te mija
Ti heshtja e mendimeve te mija
Ti lote gezimi i ndjnjave te mija
Trokite e me gjallerove shpirtin

Cili je pyes vehten ne ore mendimesh
Ç’mendon cfare ndjen ku je
Por di qe shpirti me eshte trazuar dhe pse
Se erdhe ti
Ti me gazin e munguar te diteve
Ti me çiltersine e jetes e syte plot jete
Shkaterrove dhimbjen ner shpirtin tim
E me lumturove ne ajrin tim

S’e di pse mendoj keshtu
S’te njoh s’me njeh
Por me pelqen kaq mjafton qe une mos qaj me
Kaq mjafton qe dita ime te jete e qete e bukur
E ngazellyer e padyshimte
Ndoshta s’do e kuptosh kurre kete rikthim qe me solli ne jete
Ndoshta sdo kuptosh kurre pse u shpreha keshtu
Por di qe me lumurove per nje cast
Dhe te them faleminderit
Qe gezova dhe ca caste
Te faleminderit qe zemra ime rrahu per te mos vdekur
Te faleminderit
Qe hapat e mij trokiten ne toke me gjalleri
Te faleminderit
Qe me shtove nje gezim te harruar

Tani po shkoj po gjithsesi te faleminderit qe u shfaqe sado pak ne jeten time per te kuptuar qe ende jam gjalle ,gjalle ,gjalle

End of autumn....

photo source: www.flickr.com/photos/eni

thenie

1.Nuk di kapelen kujt t'ja heq , se nuk gjej strehe ne syte e asnjerit...

2.Dikush tha se fati eshte nje kulete floriri qe njerezit e gjejne ne rrugen e jetes se tyre.Sa keq qe une gjeta nje kulete beze te shkepur:(

Poezi nga Daniele Aragunde

Braktisje e heshtur

Ti u largove nga jeta ime
Nje mengjes me arome pranvere
Me godite si nje rreze drite
Duke lene mbi mua nje shije te mjerueshme



Nuk di si do mund ta mbush boshllekund tend
Kaq te madh por si dhimbja qe ndjej
E per me pak ndonjehere do te kuptoj pse me braktise ne harrese


E tashme qe ke ikur
Qielli nuk eshte me i njejte
Hena nuk shkelqen si me pare
Yjet lekunden te perlotur
Ndoshta ngaqe nuk ishijoj me ty


Trishtuar ,vetmuar ndihem
E vec kujtimet e tua me shfaqen
Nje shites i varfer lulesh ,nje karte e vjeter telefoni
Dhe nje dashuri e rrenuar ne gjoksin tim



Drite u largove thellellisht nga varferia qe sta mbushi shpirtin
Pa ditur se me vrave perjetsisht
Per te me lene ne varrin qe po me perpin.




Poeteshe Spanjolle

Daniele Aragunde

Perktheu Elona Turkeshi

Veinte poemas de amor y una canción desesperada
Poema 10
Pablo Neruda
Hemos perdido aún este crepúsculo.
Nadie nos vio esta tarde con las manos unidas
mientras la noche azul caía sobre el mundo.
He visto desde mi ventana
la fiesta del poniente en los cerros lejanos.
A veces como una moneda
se encendía un pedazo de sol entre mis manos.
Yo te recordaba con el alma apretada
de esa tristeza que tú me conoces.
Entonces, dónde estabas?
Entre qué genes?
Diciendo qué palabras?
Por qué se me vendrá todo el amor de golpe
cuando me siento triste, y te siento lejana?
Cayó el libro que siempre se toma en el crepúsculo,
y como un perro herido rodó a mis pies mi capa.
Siempre, siempre te alejas en las tardes
hacia donde el crepúsculo corre borrando estatuas.