Wednesday, February 06, 2008

Vetmia

Nje fragment nga poezite e famshme te poetit spanjoll Antonio Manchado i cili me ka lene nje mbrese rrenqethese.....................

Mi pate zhdukur zot gjithe me te dashur c/kisha
po ndjema zemren zot qe dot kurre nuk fjeti
rrembeve harene dhe gezimet e mija
tash mbeta vetmuar vec une dhe deti..........................................
Sado ka lumturi ne kete bote perseri trishtimi na puth syte mengjeseve

10 comments:

belle_fleur said...

Oh sa e trishte...

Anonymous said...

shume trishtim poete.pranvera vjen shpejt. ing

Anonymous said...

largoju trishtimit poete. ing

Anonymous said...

shume trishtim poete.rri sa me larg trishtimit.ing

kastadiva said...

flm ing..nuk e kam shkruar une kete poezi!

belle: vertet!

Agobooks said...

Gëzuar Festën e Gruas!

kastadiva said...

flm Neki.gezuar dhe gruas tende!

drejt tropojes said...

Fillimisht doja te vecoja nje pasazh, por s`munda. Poezi madheshtore!

Ardita Jatru said...

Poezi tmerresisht e bukur. Jane keto momente qe poeti ka hedhur ne leter notat e trishtimit,me nje mjeshteri te jashtezakonshme.
"Kam mbetur vetem une dhe deti".
KLithme rrengjethese,por sigurisht ai nuk eshte vetem,eshte dhe deti me te.Mua me pelqejne poezite e trishta...Dhe diamantin kur e zbulojme eshte me dhe,por e dime qe brenda fshihet nje gure me vlere,me shume vlere.E tille eshte kjo poezi.

Flm kastadiva.

Mirese te gjeta

kastadiva said...

tropoja : flm!

ardita: mirese vjen! pershendetje!